زاگرس نشینان اول شهری که پس از توفان نوح بنا نهادند، شوش و شوشتر بود. ابن مقنع محقق بزرگ علی اکبر دهخدا ذیل مدخل لغت شوشتر نوشته است که این شهر پس از حمله اعراب به ایران نام دارالمومنین گرفت. بنا به گفته تاریخ نویسان از جمله حمزه اصفهانی، شوشتر به معنی خوبتر است؛ و […]
زاگرس نشینان
اول شهری که پس از توفان نوح بنا نهادند، شوش و شوشتر بود.
ابن مقنع
محقق بزرگ علی اکبر دهخدا ذیل مدخل لغت شوشتر نوشته است که این شهر پس از حمله اعراب به ایران نام دارالمومنین گرفت.
بنا به گفته تاریخ نویسان از جمله حمزه اصفهانی، شوشتر به معنی خوبتر است؛ و چون شهر شوش رو به ویرانی میرفت، در شش فرسنگی بنا شد که خوش آب و هوا تر و حاصلخیزتر از شوش بود و آن را شوشتر یعنی از شوش بهتر نامیدند.
صفجه تصاویر گوگل از سازه های آبی شوشتر
ویکی پدیا – سازه های آبی شوشتر
مستوفی در نزهتالقلوب مینویسد: برخی اصل واژه شوشتر را «ششدر» احتمال دادند. آن بدین دلیل بوده که این شهر دارای شش دروازه بوده که عبارتاند از: دروازه ماپاریان – دروازه دسبول- دروازه آدینه- دروازه لشکر- دروازه مقام علی- دروازه گرگر
بعضی دیگر آن را «شهشاتر» یعنی شهر شاه لقب دادهاند. برخی از تاریخدانان بر این باورند که نام شوشتر از واژه شوشا یا سوسا یعنی مطبوع و دلپسند مأخوذ گردیدهاست.
در پایگاه میراث فرهنگی شوشتر وجه تسمیههای دیگری برای شوشتر آمدهاست:
شوش به معنای کُنارستان، و شوشتر به معنای آن سوی کنارستان
زن یزدگرد، شوشیندخت نام داشت، که دو شهر شوشتر و شوش را بنا نهاد
شوشتر از واژهٔ «شوشدر» گرفته شده، به معنای دروازهٔ شوش
برخی پیوند واژهٔ شوشتر را با «تیشتر» (الاههٔ باران، ایزدبانوی آبآفرین) میدانند
آثار باستانی زیر در نشست سالانه کمیته میراث جهانی یونسکو در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۵ تیرماه ۱۳۸۸) در شهر سویل اسپانیا، با احراز معیارهای ۱، ۲ و ۵ با عنوان نظام آبی تاریخی شوشتر بصورت یکجا به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو با شماره ۱۳۱۵ به ثبت رسیدهاند: پل شادروان- بند میزان- برج کلاه فرنگی- رودخانه دست کند گرگر- پل بند گرگر- مجموعه آبشارها و آسیابهای آبی- بند برج عیار و نیایشگاه صابئین- بند ماهی بازان شوشتر (بند خداآفرین)- قلعه سلاسل- نهر داریون- پل بند شادروان- بند خاک- پل بند لشکر و پل شاه علی- بند شرابدار